Woensdag 20 november 2019 hang ik thuis de vlag uit. Met een bordje erbij: “Hoera: 30 jaar Kinderrechtenverdrag: rechten voor kinderen in Nederland”. Dat doe ik ook wel een beetje om mijn buurtgenoten weer eens even met de neus op de feiten te drukken. Want mijn ervaring – en niet alleen in mijn buurt – is dat mensen bij rechten en verdragen altijd aan kinderen in verre landen denken.
Dat is natuurlijk goed, maar het doet te kort aan de zorgen om kinderen in Nederland: kinderen die in armoede opgroeien, kinderen in de jeugdzorg, kinderen met een handicap, mishandelde kinderen. Allemaal kinderen die dolgraag ook gewoon mee willen doen in de samenleving, die niet dat buitenbeentje willen zijn. Kinderen die er zonder extra aandacht en ondersteuning niet komen.
Die kinderen kent niet iedereen, maar er zijn best wel veel kinderen met wie het niet zo goed gaat. Kinderen met ouders die hun problemen niet kunnen oplossen; Kinderen die zonder ouders gevlucht zijn en in een azc zitten. Veel van zulke kinderen heb ik als (kinder)rechter gezien. Ongelukkige kinderen die voor het leven beschadigd waren.
Juist vorige week luidden twee overheidsinspecties de noodklok: de overheidszorg voor kwetsbare kinderen is niet tijdig en niet goed genoeg. En daar is nou dat Kinderrechtenverdrag voor; dat ieder kind mee kan doen in de samenleving, gezien wordt, beschermd wordt, kan opgroeien tot een gezond en toegerust mens. En zijn eigen mening mag hebben en uitdragen. En het Kinderrechtencomité van de Verenigde Naties kijkt mee of dat ook in Nederland lukt.
Want opvoeden en opgroeien is niet alleen een zaak van ouders en kinderen.
Gemeenten, welzijnsinstellingen, wetgevers, rechters en bestuurders moeten bij alle maatregelen betreffende kinderen de belangen van het kind de eerste (!) overweging laten zijn. Dat is dus geen liefdewerk-oud papier maar een overheidsplicht met een voorrangsregeling. Dat wordt makkelijker als bestuurders en burgers allemaal een goed beeld van de rechten van kinderen hebben.
De uitgangspunten staan duidelijk in dat Kinderrechtenverdrag en de Algemene Commentaren van het VN-Kinderrechtencomité. Toch zou verplichte naschoolse bijles voor wethouders geen gek idee zijn.
Natuurlijk begrijpt iedereen dat het nog veel handiger is als wij dit allemaal op school leren. Het gaat hier toch om een soort Grondwet voor kinderen. Als dat werkelijkheid wordt, slaagt Nederland met vlag en wimpel voor het VN-mensenrechtenexamen. En die wimpel hang ik dan op 20 november bij mijn vlag.
Laurien Koster
Voorzitter Kinderrechtencollectief
